Obecnie proponowane systemy rozliczania kosztów ogrzewania oparte tylko na odczycie jednostek zużycia w podzielnikach kosztów ogrzewania nie spełniają zapisów art. 45a ust. 9 Prawa energetycznego.

Wynika to z analizy aktualnej normy PN-EN ISO 13790 – Obliczanie zapotrzebowania energii do ogrzewania i chłodzenia, w której zużycie ciepła przez lokal lub budynek określane jest przez iloczyn różnicy temperatur pomiędzy średnią temperaturą lokalu, a średnią temperaturą zewnętrzną w sezonie grzewczym oraz sumą współczynników strat na przenikanie i wentylację.

Jak z tego zapisu wynika norma nie określa zużycia energii do ogrzewania na podstawie ilości ciepła dostarczonego przez grzejniki, ponieważ są one tylko jednym z wielu źródeł ciepła użytkowego w lokalu. Norma określa zużycie energii dla potrzeb ogrzewania jako zapotrzebowanie na pokrycie strat na przenikanie i wentylację, pomniejszonego o zyski od nasłonecznienia i źródeł wewnętrznych. Metody podziału kosztów ogrzewania oparte na wyznaczeniu jego zapotrzebowania zaspokajanego tylko przez grzejniki, stosowane przez zagraniczne firmy rozliczeniowe, są błędne i nie spełniają podstawowych wymogów obowiązującego w Polsce prawa.

W proponowanej nowej metodzie rozliczeniowej, zgodnej z aktualną ustawą Prawo energetyczne, normą PN-EN ISO 13790 oraz metodologią wyznaczania charakterystyki energetycznej budynku, koszty całkowite budynku dzieli się na koszty stałe, dzielone jak dotychczas w proporcji do powierzchni lokalu oraz koszty zmienne, dzielone w zależności od średniej temperatury lokalu oraz jednostek zużycia. Danych do rozliczeń według nowej metody dostarcza podzielnik E-ITN30 z odczytem radiowym.

Istotnym elementem wspomnianej już, nowej metody rozliczania kosztów ogrzewania lokali jest przyjęcie założenia, że zapotrzebowanie energii na potrzeby ogrzewania lokalu składa się z dwóch czynników:

  • z obiektywnego czynnika wynikającego z zapotrzebowania energii na zaspokojenie strat lokalu przez przenikanie z uwzględnieniem odzysku ciepła od nasłonecznienia (cechy termofizyczne budynku oraz wielkość nasłonecznienia są niezależne do użytkownika, który ma tylko wpływ na temperaturę wewnętrzną),
  • z subiektywnego czynnika wynikającego z zapotrzebowania energii na zaspokojenie strat lokalu na wentylację z uwzględnieniem odzysku ciepła od źródeł wewnętrznych (użytkownik ma wpływ na wentylację oraz wykorzystywanie wewnętrznych źródeł ciepła, czyli sposób użytkowania).

W związku z tym, klasyczne wskazania podzielników mogą być wykorzystane tylko jako miarodajne w zakresie określenia zachowań użytkowników budynków wielolokalowych, dotyczących wentylacji i wykorzystania źródeł energii nie pochodzących z instalacji ogrzewczej.

Koszty zmienne w nowej metodzie rozliczeniowej składają się z zapotrzebowania ciepła użytkowego lokalu na pokonanie strat na przenikanie (czynnik obiektywny) – dzielone w proporcji do iloczynu różnicy temperatur wewnętrznej i zewnętrznej oraz powierzchni (wskaźnika strat na przenikanie) i zapotrzebowania ciepła użytkowego na pokonanie strat na wentylację (czynnik subiektywny) – dzielone w proporcji do znormalizowanych jednostek zużycia.